Köhnə tramvay parkı xəyalların parçası,
Dəmiryol qırağı addımlayan gəncin açılmış ayaqqabı bağları
Cırılmış şalvarı, genbalaq köynəyi, dağınıq saçları
Biraz saqqal, bir də əzilmiş siqaret qutusu…
Yazılmış divarlar sökülmüş, döşəmələr əyilmiş, ağaclar üzlənmiş binalar
Rəngarəng park ,daş ağaclar içindəki karusellər,
Maskalı teatrda yaşayan insanlar,
Aynasız şəhərlər,səssiz küçələr ünvansız çərpələnglər….
Hündür hasarlarda gizlənən uçuq körpülər,
Böyük mənzillər, balaca evlərdə birləşən əllər…
Əyni brend, rəngarəng t-shirt
Ciyəri zəhərli böyrəyi sancılı böyüyən gənclər…
Cırılmış kitabın səhifələri, Bakının toz küçələri
Birdə ürəkləri isitməyən ayaqları qucaqlaqlayan
Soyuq Mərmərləri-böyük qardaş nəzərləri…
Gecənin işıqları bircə lazım olur tikilən üzlüklərə,
Gizlənir gecələrdə sərxoş atanın göz yaşları
Xoşbəxt edə bilmir qədəhlər…
Dayanır limanda qollarına sarılan bir qızın duyğuları,
Qapanır otağına 90 dərəcə divarlara sirdaş tək tələbə oğlan…
Pəncərəsindən görünən məscidin yarımçıq minarələri
Hündür binalar altında, quyu dibində bəzən hıçqırıq pıçıldasa da bu şəhər,
Günəşi üfüqləri üzümüzdə hər səhər
Var səhər , sabah və inam
İnsan insan inam…
Bu şəhər insan olanda
mən, sən və bizlə, insanla pərver olanda-
İnsan-inam, iman günəşə cəsarətlə açılanda
Dağlara baxmaq deyil yaylaq üçün aşmaq gərəkəndə,
Qapılarda gözləmək deyil zərblə açmaz,
Gərəkəndə bəlkə bir dəstə güllə, bəlkə sıxılmış əllə…
Bu şəhər o yuxudan oyanacaq və bizi oxuyacaq
Oxuduqca tanıyacaq, tanıdıqca bizim kimi olacaq yenidən…
Yenidən pərvər doğacaq…
Şamxal Həsənli
