79 yaşım var, 64 ildir ki bu sənətdəyəm və hələ də eynəkdən istifadə etməmişəm. Sənətim haqqında bir söz deyə bilərəm. Mən əslində yaxşı rəssam olmuşam. Məsələn indi mənə deyən olsa ki istənilən şəkli tik, baxıb tikərəm. Rəssamlığı bildiyim üçün,tikişi özüm öyrənmişəm. Rusca bilməsəm də amma mənim bu sənəti öyrənməyim “sbornıdı” yani “yığmadı”, hərənin əlindən bir şey oğramışam .Bunu ustaların özləri də deyirdilər: “sənətkarın, şagirdin gözü oğru olmalıdır”. Çünki usta barmaqlarını kəsib şagirdinə vermir. Bizim Bəxtiyar Vahabzadənin bu haqda sözü var: ”Şagird ustadından 3-4 mərtəbə irəli getməsə,deməli o şagird deyil”. Bir dənə məqsədim olub, bütün biçim ustalarını üstələyim, məqsədimə də çatmışam.
Mənə İrəvandan,Tiflisdən,Bakıdan,Rostovdan,Volqoqraddan,hətta Daşkənddən gəlib iş gördürürdülər. 1983-cü ildə bir özbəkə kostyum tikdim ,çox xoşuna gəldi. Yaxamnan yapışdı ki, səni Daşkəndə aparacam. Dedi gəl mən sənə ev verəcəm ,maşın verəcəm, əla yaşayarsan. Dedim a kişi, birincisi mən rusca bilmirəm, ikincisi ailəm burdadı, uşaqlarım hələ kiçikdir, həm də burda da vəziyyətim pis deyil. Ölkəmdə qalıb, ölkəm üçün çalışaram!
Mənim indiki gəncliyə yazığım gəlir.Ona görə ki bilinmir onların gələcəyi nə olacaq. İndi sərbəstlik var,amma cavanlara yaşayış yoxdu.Mən özüm tək işləyirdim,10 baş ailəyə baxmışam,bir dənə bu sənətnən.İndi baxa bilərsən sən?
Rasim usta ©
facebook.com/humansofazerbaijan
